رویدادهای یکی دو سال اخیر در افغانستان، حکایت از حرکت اوضاع به‌سوی هدفمند و سازمان‌دهی شدن سیاست حذف و نابودی و یا حداقل تحت فشار قراردادن هزاره‌ها با عملی‌سازی روند قتل‌های دسته‌جمعی، گروگان‌گیری و غارت دارایی و اموال مردم، هدف قراردادن و اجرای عمل انتحاری در حرکت‌های اعتراضی و اماکن مقدس و مراسم مذهبی، نگرانی شدیدی را در میان جامعه هزاره برانگیخته است و حلقات مختلفی را به تفکر و تدبر برای یافتن راه حل ها و اقدامات پیش‌گیرانه در برابر این تهاجمات واداشته است.
بادرنظرداشت اینکه هزاره‌ها همواره در طول سالیان گذشته، با تمام نیرو از حکومت و نظام کنونی حمایت کرده‌اند و قربانی‌های زیادی نیز درین مسیر متحمل شده‌اند، نیاز جدی احساس می‌گردد تا برای بار آخر حسن نیت هزاره‌ها نسبت به حکومتی که تا اکنون کمترین توجه عملی برای انکشاف و امنیت هزاره‌ها داشته، نشان داده شود و با استفاده از پروسه‌های دولتی و رسمی نسبت به تامین امنیت مناطق مربوط به هزاره‌ها اقدام گردد، درین خصوص موارد و گام‌های ذیل می‌توانند اجرایی گردند:
یک: تشکیل و ایجاد یک قول اردوی مجهز و مکمل با مرکزیت بامیان و با پوشش تمام مناطق هزاره‌نشین به شمول کابل جهت تامین امنیت کامل و مطمین شهروندان، نخستین روش قانونی و موثر می‌تواند به‌حساب آید؛ امری که از گذشته تا اکنون برآن تاکید و اصرار شده است اما تا اکنون با تاسف جنبه عملی نیافته است.
دو: تشکیل و ایجاد نیروی پولیس محلی و یا اربکی با ظرفیت کافی و تجهیزات مورد نیاز در تمام مناطق هزاره‌نشین، راه دوم برای تامین امنیت این مناطق می‌تواند به‌شمار آید؛ روشی که نسبت به ایجاد قول اردو موثریت نخواهد داشت، ولی تاحد زیادی در تامین امنیت و مبارزه با تروریزم کمک خواهد کرد.
سه: ایجاد کمیته‌های دفاع مردمی با حمایت مالی و تسلیحاتی و تحت نظارت و مدیریت نهادهای حکومتی، در مناطق هزاره‌نشین را یکی دیگر از راه‌های تامین امنیت و جلوگیری از نفوذ و اعمال تروریستی درین ساحات می‌توان عنوان کرد، عملی که نسبت به دو مورد فوق کارایی کم‌تری خواهد داشت ولی حداقل به شکل رسمی و درچوکات حکومت خواهد بود و پیروی و تعهد هزاره‌ها نسبت به حکومت را نشانگر خواهد بود.
چهار: در صورت پذیرفته نشدن هیچ یکی از طرح‌های یاد شده، آنگاه هزاره ها با حکومت اتمام حجت کرده‌اند و صلاحیت و اختیار کافی برای اقدام و حرکت‌های مردمی خواهند داشت. درین صورت تشکیل نیروهای مقاومت مردمی و گروه‌های مسلح مردمی با ظرفیت و توان بالای نظامی، آخرین راه حل برای تامین امنیت، جلوگیری از قتل عام‌ها، امنیت راه‌های مواصلاتی، اماکن مذهبی و عامه و دارایی‌های مردم خواهد بود، امری که با توجه به نحوه برخورد و رفتار حکومت نسبت به هزاره‌ها دور از امکان نیست و می‌تواند در جریان یکی-دو سال آینده عملی گردد. اگرچه تشکیل نیروهای مسلح خارج از چوکات حکومت، مشکلات و چالش‌های زیادی را نیز خلق خواهد کرد و بی‌نظمی‌هایی را نیز در پی خواهد داشت، ولی راه حل خوبی در برابر تروریستان و گروهک‌های دهشت‌افگن خواهد بود.
بنابرین برحکومت است که هرچه زودتر با تصویب و اجرایی ساختن طرح‌های موثر و رسمی، راهبرد تامین امنیت مناطق هزاره‌نشین را ترتیب کند و بیشتر ازین این مردم را طعمه دسیسه‌ها و توطیه‌های کشتار و قتل‌های گسترده و جانکاه نسازد، در غیر آن با اتمام طاقت و شکیبایی این مردم، راه برای اقدامات مردمی و روی دست گرفتن آخرین طرحی که یاد گردید هموار خواهد شد و آنگاه کار برای حکومت خیلی دشوار و غیرقابل کنترل خواهد گردید.