عذرا شکران، 29 ساله و مادر یک طفل است که یک و نیم سال قبل شهر نیلی مرکز ولایت دایکندی را ترک کرد و به ایران پناهنده شد.

او به روز شنبه، اول هفته جاری روی فیسبوک نوشت که «در عین تحمل دشواری‌های مهاجرت با بی‌کاری و فقر دست‌ به‌ گریبانم، زیرا توان پرداخت هزینه‌ی هنگفت درمان تنها پسرم را که دچار مشکلات ناشنوایی، گفتاری، غدد و تشنج است، ندارم.»

خانم شکران از دانشکده تعلیم و تربیه دانشگاه بامیان در رشته ادبیات انگلیسی لیسانس دارد. او پیش از تحولات و قبل از این که مجبور به ترک افغانستان شود، به عنوان استاد در تربیه معلم دایکندی مشغول وظیفه بود.

او عضو شبکه جامعه مدنی و نماینده شبکه زنان افغانستان در دایکندی بود و عضویت ائتلاف ملی مشارکت زنان افغانستان را نیز داشت. در کنار آن از سال 1396 الی 1399 مسئول فدراسیون بایسکل رانی ولایت دایکندی بود. فعالیتی که باعث شد به گفته‌ی خودش برایش خطرات امنیتی و تهدیدهایی را بوجود بیاورد.

 او می‌گوید که هشدارها تا جایی پیش رفت که مجبور شد چندین بار نقل مکان و در نهایت دایکندی زادگاهش را با خانواده‌اش ترک کند.

عذرا شکران یک روز پس از انتشار یادداشتش طی صحبت تلفنی به ستاگیدیا می‌گوید که یک سال وشش ماه از اقامتش در ایران می‌گذرد، اما روزگاری خوبی ندارند. به این ترتیب نمی‌تواند هزینه درمان تنها کودکش را مهیا کند.

او نوشته است: «از این رو، تصمیم گرفته‌ام دیپلم و ترانسکریپت نمراتم را که طی شانزده سال زحمت و تلاش بدست آورده‌ام، برای تامین هزینه‌ی درمان پسرم، به مزایده بگزارم.»

در ادامه از تاجران ملی و بین‌المللی تقاضا کرده که «در این مزایده شرکت نموده و سهم خود را در ارتباطِ حق حیات و آینده‌ی پسرم ادا نمایند.»

تا یک روز بعد از اعلام این مزایده عذرا شکران به ما گفت که تا هنوز کسی درخواست خرید یا همکاری با او را نکرده است. تنها چیزی که تاهنوز دریافت کرده ده‌ها پیام همدردی بوده است.