21 سپتامبر 2023  
 سلیمان احمدی  

مجمع عمومی سازمان ملل و کرسی خالی افغانستان

مجمع عمومی سازمان ملل و کرسی خالی افغانستان

اجلاس سالانه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در روزهای اخیر برگزار گردید و برای سومین سال پیایی، کرسی افغانستان در آن خالی بود و این کشور هیچ نماینده‌ای در آن نداشت.

مجمع عمومی سازمان ملل متحد به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین رکن‌ها در شمار پنج رکن این سازمان، از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است. در نشست مجمع عمومی، اجلاس سران عضو به‌دلیل این‌که مهم‌ترین موضوعات جهانی، بحران‌های بین‌المللی و مسائل حاد بشری مورد بحث قرار می‌گیرند، اهمیت ویژه‌ای دارد. در این نشست، کشورهای جهان با توجه به منافع ملی‌شان و با درنظرداشت دیدگاهی که نسبت به جهان و مسایل بین‌المللی دارند، مواضع و سیاست‌های‌شان را نسبت به سایر کشورها و نیز جامعه بین‌المللی بیان می‌­کنند.

بنابراین، مجمع عمومی، با توجه به این‌که تمامی اعضای سازمان ملل متحد در آن حق حضور دارند و می‌توانند آزادانه نظریات و موضع‌گیری‌های خود را برای تمام جهان بیان کنند، تربیون بسیار مهم و بزرگی برای تمام کشورها به‌حساب می‌آید.

غیبت سه‌ساله افغانستان در این نشست، آسیب‌های زیادی را بر وجهه سیاسی و جایگاه این کشور در نظام جهانی وارد می‌آورد و انزوای سیاسی آن را عمق بیش‌تری می‌بخشد. افغانستان به‌عنوان کشور درگیر بحران سیاسی، اقتصادی و بشری که از سالیان دراز به‌این‌سو، قربانی سیاست‌های ناسالم قدرت‌های بزرگ جهان بوده و در هر مقطعی از تاریخ، آسیب‌های فراوانی ازین بابت متحمل شده است، نیاز جدی دارد تا وضعیت اسف‌باری که در آن به‌سرمی‌برد و بحرانی که در آن فرو رفته است را به‌طور واضح و شفاف به جهانیان بازگو نماید. افغانستان نیاز دارد تا در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، آن‌چه بر این کشور رفته است را روایت کند.

این کشور متاثر از سیاست‌های توسعه‌طلبانه قدرت‌های بزرگ جهانی و منطقه‌ای هرگز نتوانسته است قد بلند کند و راهی به‌سوی همراه‌شدن با کاروان تمدن و توسعه در جهان برای خودش بگشاید. دستگاه‌های استخباراتی جهان و منطقه، افغانستان را همواره به‌عنوان سرزمینی برای پیش‌برد منافع‌شان برگزیده‌اند و جنگ‌های نیابتی‌شان را در این کشور به‌راه‌انداخته‌اند تا خود با فراغ بال و آسودگی خاطر، زندگی کرده و افغانستان را قربانی خواسته‌های نامشروع‌شان بسازند. غرب و جامعه جهانی در بیست‌سال اخیر نیز هزینه‌های زیادی را پرداختند تا بتوانند افغانستان و منطقه را به‌گونه‌ای مدیریت کنند که در آینده تهدید امنیتی برای منافع و سرزمین آمریکا و غرب وجود نداشته باشد. در نهایت نیز این کشور را بدون هیچ تدبیر منطقی و سازنده‌ای که بتواند آینده خوبی برای شهروندان آن رقم بزند، رها کردند و میراث بزرگی از آشفتگی، آسیب، بحران، گرسنگی و فاجعه را از خود به‌یادگار گذاشتند. ازاین‌رو، افغانستان باید در این اجلاس حضور داشته باشد تا بتواند تمامی این موضوعات را به‌گوش جهانیان برساند و آنان را متوجه مسئولیت‌های‌شان در قبال این کشور نماید.

بدین‌لحاظ است که حکومت سرپرست کنونی افغانستان، ملزم به یافتن راهی برای به‌دست‌آوردن کرسی افغانستان در سازمان ملل متحد و اقناع جهان و مقامات این سازمان برای حضور مشروع و قانون‌مند در اجلاس سازمان ملل متحد و به‌خصوص مجمع عمومی می‌باشد. روشن است که با جهان نمی‌توان از راه زور و یک‌جانبه‌گرایی به‌پیش رفت و خود را بر دیگران تحمیل کرد.  ضروری است که نوعی از سیاست و رفتار عملی در پیش گرفته شود که در آن زمینه تعامل همه‌جانبه با جهان فراهم گردد و منافع همگان به‌گونه‌ای تامین گردد تا زمینه پذیرش افغانستان توسط جامعه جهانی آماده شود.

در نهایت این موضوع نیز واضح است که تداوم وضعیت کنونی هرگز به سود افغانستان نیست.  به‌درازاکشیدن بحران مشروعیت بین‌المللی، انزوای بیش‌تری را به‌دنبال خواهد داشت و آسیب‌های آن بدون تردید گستره وسیع‌تری را در اختیار خواهد گرفت. کشوری همانند افغانستان که دچار ضعف‌های مفرط است، در این میان هرگز قادر نخواهد بود تا کمر راست کند و در برابر قدرت‌های دیگر بایستد.