روزهای قشنگی است؛ لحظه‌­های ناب و تکرارناپذیری رقم خورده‌­اند که «زنگ ضخیم» از دل­‌های «شکسته‌از‌تبعیض» نسل «انکارشدگان» تاریخ می‌­زداید و شکوفه­‌های تبسمِ مغرورانه از غرور پیروزی را بر لبان «خشک» و «ترک­‌خورده» از درد «دیده‌نشدن» می‌­نشاند. این روزها یلان شیردل وادی شهامت، نبض جهان را در میدان‌­های نبرد به دست گرفته‌­اند؛ یک‌­تنه می‌­تازند، قهرمانان نام‌دار جهان را یکی پی دیگری از پیش رو برمی‌­دارند و بر سکوی شماره «یک» جهان بالا می‌­روند تا به دنیا نشان دهند که «ققنوس را  رسیدن آتش که مرگ نیست، ما را زنند آتش و بسیار مان کنند.»

شوالیه‌­های بلندآوازه سرزمین‌مان، این‌­روزها در هر پهنه‌­ای از روی زمین که هستند، شادی می­‌آفرینند، تبسم خلق می­‌کنند، به قلب های «پژمرده» توانایی و قوت می‌بخشند، «شب‌های دیجور» غربت و بی‌چارگی را پرتوافشانی می­‌کنند، نبض کند و بی­‌رمق جامعه را غرور و بالندگی تزریق می­‌نمایند و از بلندی­‌های شهر فریاد می‌­زنند: «هرچه تبر زدند مرا، زخم نشد جوانه شد.»

روح الله نیکپا، اسطوره ساق‌­طلایی تکواندوی کشور، پس از آن­‌که دیوانگان شهرت، بداندیشان سیاست و انحصارگران بی­‌لیاقت، راه پرواز را بر او بستند، راه دیگری ساخت، افتخار مربی‌­گری تیم ملی تکواندوی کشور نیوزلند را عهده‌­دار شد و به ریش «تبعیض‌­گران»، بلند بلند خندید.

ذکیه خدادادی، شه‌بانوی باهمت سرزمین محرومان، قله بلند پاراتکواندوی اروپا را با افتخار فتح کرد و طلایی شد. اشک‌های آکنده از درد و شادمانی او در بلندای سکوی قهرمانی، به کوهی از انگیزه و اراده در میان هم­‌نسلانش مبدل گردیده و ذکیه خدادادی را در آینده نزدیک «تکثیر» خواهد کرد.

علی اکبر امیری، تکواندوکار قهار دیگری از افغانستان‌زمین، مسابقات تکواندوی جهان در کوریای جنوبی؛ مهد و گهواره ورزش تکواندو را با اقتدار هرچه تمام آغاز کرد و با گردن­‌آویز خوش‌­رنگ طلا به پایان رسانید تا زنجیره شادی و غرور میلیون­‌ها انسان را طولانی­‌تر کند.

مهدی خاوری، تکواندوکار مهاجر افغانستانی هم، گل کاشت و با کسب مدال نقره در مسابقات بین‌المللی تکواندو در کوریای جنوبی، در آوان جوانی لبخند شادی و سرور بر لبان هم‌میهنان خود کاشت.

محسن رضایی قهرمان دیگری از تبار خانه‌به‌دوشان، جشن‌واره تکواندو در کوریای جنوبی را به آتش کشید و با مقهور کردن رقبای قدری از کوریای جنوبی و پاکستان، طلای دیگری را به گردن آویخت تا جشن قهرمانی یک ملت را کامل­‌تر کرده باشد.

این مجموعه از افتخارات و دست‌­آوردها، هرگز تصادفی و از روی اتفاق به‌دست نیامده‌­اند. ترکیب و آمیزه­‌ای از استعداد، توانایی، خلاقیت، پشت‌کار، تلاش، اراده و انگیزه در گذر زمان، محصول و ثمره­ایی را به‌بار آورده است که اینک موج درخشانی را در میادین بین­‌المللی و جهانی به خروش درآورده است. این موج درخشنده حکایت از آن دارد که هرگاه فرصت و روزنه‌­ای در اختیار جوانان ممتاز این دیار قرار گرفته است، خود را یک سروگردن از دیگران بالاتر نشان داده‌­اند. هرگاه تبعیض و انحصار فروکش کرده است، نخبگان بی­‌شماری، سر بلند کرده‌­اند. هرگاه تبعیض و قبیله­‌گرایی مانع ایجاد کرده است، استعدادهای سرکوب­‌شده از جای دیگری ظهور کرده و مسیر تازه‌­ای برای خود آفریده‌­اند.

آلودگی و کثافت سیاست اگر نبود، اکنون افغانستان و نسل جوشانی از جوانان آن، در جایگاهی قرار داشتند که به معنی واقعی کلمه شایسته ایستادن در آن بودند. اگر همه چیز ملی بود و تصمیم­‌ها نیز بر مبنای منافع ملی گرفته می­‌شدند، غرور و اقتدار ملی افغانستان، در بسیاری از عرصه‌­ها زیرپا نمی­‌شد. در نهایت اینکه اگر ورزش را با سیاست‌­های ناسالم آلوده نمی­‌کردند، نخبگان و نوابغ ورزشی‌مان حالا سکوهای بی­‌شماری از قهرمانی جهان را تصاحب کرده بودند.