با گذشت دقیقا یک‌سال از اعلام فرمان ممنوعیت کار زنان در موسسه‌های غیر دولتی از سوی حکومت سرپرست، عده زیادی از زنان و دخترانی که بر اساس دستور صادرشده، از کار و اشتغال محروم گردیده و در گوشه انزوا خزیده‌اند، از وضعیت دشوار اقتصادی، افسردگی و مشکلات روانی که دامن‌گیر شان شده است، شکایت دارند.

با وجود آن‌که گفته شده بود محدودیت و ممنوعیت کار زنان در موسسه‌های غیر دولتی موقت است و کار برای فراهم‌سازی زمینه برای رفع آن ادامه دارد، اما با گذشت یک‌سال هنوز هیچ روزنه امیدی درین  خصوص مشهود نیست.  حذف زنان از جامعه و ممانعت هزاران زن از اشتغال و کار در موسسه‌ها، چالش‌ها و دشواری‌های بسیار سنگینی را فراروی زنان و کل جامعه قرار داده است.

هر زنی که در نهاد و یا سازمانی مصروف انجام وظیفه بود، در حقیقت منبع درآمدزایی خوبی برای یک یا حتی چندین خانواده به حساب می‌رفت. زنان نقش بسیار موثر و کارسازی در اقتصاد خانواده و حتی اقتصاد ملی بر عهده داشتند. با کنار زده شدن زنان از کار و اشتغال، بدون تردید درآمد هزاران تن از خانواده‌هایی که به طور مستقیم یا غیر مستقیم به آن اتکا داشتند، از میان رفت و فقر و ناداری را برای آنان به ارمغان آورد.

از سویی هم، آن‌گونه که بارها سازمان‌های ملی و بین‌المللی امدادرسانی که در سراسر افغانستان، به ارائه خدمات بشردوستانه و کمک در حوزه‌های مختلف نقش دارند، از ایجاد مشکل و اختلال در روند کار شان خبر داده‌اند. بدون تردید، حضور زنان و نقش بسیار ارزنده و تسهیل‌کننده آنان در جامعه غیر قابل کتمان است. در جامعه سنتی افغانستان، به ویژه در مناطق دوردست، حضور زنان در تامین ارتباط با اعضای جامعه یعنی خانواده‌ها و زنانی که در روستاها زندگی دارند، امری حتمی و الزامی است، زیرا بدون کارمندان زن، زنان و خانواده‌ها به راحتی حاضر نخواهند شد با کارمندان مرد صحبت نموده و مشکلات شان را انتقال دهند. با وجود این شرایط، کتله عظیمی از شهروندان نیازمند کشور، از دسترسی به خدمات بشردوستانه، محروم گردیده و بر مشکلات عدیده شان افزوده می‌گردد.

امید می‌رود، حکومت سرپرست با درک شرایط دشوار کشور و فقر و عقب‌ماندگی مفرطی که در جامعه حاکم است و نیز درک اینکه حضور زنان به عنوان نیمی از پیکر جامعه در تمامی حوزه‌های زندگی ضروری و دارای اهمیت می‌باشد، با تجدید نظر در تمام فرمان‌هایی که در جهت محدود ساختن حضور زنان در جامعه صادر شده‌اند، بار دیگر  این کتله بزرگ از اعضای جامعه را به جایگاهی که شایسته آنان و ملت سربلند و افغانستان است بازگرداند. بدون شک، جامعه ای که نصف از اعضای آن نادیده گرفته شوند، راهی به سوی توسعه و ترقی نخواهد داشت.