سلیمان احمدی

بامیان؛ نامی سبز و روشن در دل تاریخ، مهد مدنیت و آرامش در فضای آکنده از خشونت و ماتم‌زای افغانستان، ستاره پرفروغ در تارک جغرافیای طوفانی کشور، پیش‌تاز جولانگاه هم‌پذیری و یک‌دلی، خطه‌ای دلپذیر و دلربایی که آرزوی دیدنش بر دل هر افغانستانی روییده است و شوق پاگذاشتن بر خاک پاکش قلب هر انسانی را به تپش انداخته است.

بزرگی، هیبت و ظرافت هر تکه‌ای از جاذبه‌های کم‌نطیر بامیان، هر بیننده‌ای را به کرنش و واکنش وا می‌دارد و حسرت دیدار دوباره بر دل هر جهان‌گردی را به‌جا می‌گذارد. فضای باز و سرشار از آرامش و سکون بامیان، هر دل آشفته و نا آرامی را به دنیای از شگفتی‌ها و مهربانی‌ها برده و دنیایی از مهر و آرامش را به آنان هدیه می‌دهد.

و آری!  بامیان، اینک به نقطه‌ای از اوج عظمت و اقتدار رسیده است که بادهای مخالف، هرچند سنگین و سهمگین و سیاه، هرگز و هیچ‌گاهی نتواند برگی از برگ‌های همیشه‌سبز و با سخاوتش را بر زمین بیفگند و خدشه‌ای بر نگاه آکنده از مهرش بیندازد.

موریانه‌هایی اما، درین واپسین روزها، آهنگ آن کرده‌اند که گل‌غنچه‌های هم‌دلی و هم‌یاری بامیانی‌ها را نیش زنند و گل‌برگ‌های زیبا را از ساقه‌های قشنگ و ریشه‌های با عاطفه آن به ورقه جدایی و دوری افگنند و خود قهقه و چهچه پیروزی سردهند و بر خاستگاه زیبایی‌ها سلطه بجویند. این موریانه‌های مضر در خاک مقدس بامیان زاده نشده اند و با لطافت‌های دل‌انگیز آن آشنایی ندارند.

آری! این روزها افرادی، نامطلوب، با اذهان ناسالم و مخرب که از سوی حلقات نفاق‌افگن و سلطه‌جو در بیرون از بامیان، دستور و برنامه و هزینه دریافت می‌کنند، در پی آنند تا فضای آرام و مطمئن بامیان را به سوی تشنج و ناآرامی سوق دهند. نگاه پیگیر به چگونگی روابط و رفت‌وآمد این گروه کوچک در جغرافیا و مناطق مشخص و معلوم و بروز تحرکات بعدی، خود گویای وابستگی آنان به حلقات بیرونی می‌باشد، عده‌ای شناخته‌شده که از میان جامعه طرد شده‌اند و مورد پذیرش اجتماع و فضای اجتماعی موجود قرار ندارند.

بامیان در طول یک و نیم دهه اخیر، هیچگاهی نفاق، چند دستگی،  اختلافات قومی و آشوب را تجربه نکرده است و این بیان‌گر آن است که مردم ساکن درین ولایت به خوبی وضعیت و شرایط را درک کرده‌اند و با استفاده از تجارب تلخ گذشته،  به دنبال زندگی آرام و مسالمت‌آمیز، همراه با هم‌پذیری و درک متقابل بوده‌اند.

حال با توجه به وضعیت موجود و پیش‌بینی‌هایی که نسبت به آینده بامیان می‌شود داشت، باید روند رشد این غده‌های سرطانی را پیش از آن‌که گسترش یافته و بیماری نفاق و تشتت را در میان مردم بامیان پراکنده سازد و وضعیت را از کنترل خارج سازد، قطع کرد. به طور قطع می‌طلبد تا اجازه توسعه حلقه فعالیت‌های مخرب را نباید به این حلقه کوچک داد تا به اهداف تاریک‌اندیشانه‌ خود که همانا خواست و هدف حلقات مشخصی در بیرون از بامیان هستند، برسند.

بنابرین، این کار، با همت، آگاهی و هماهنگی تمام اقشار مختلف مردم بامیان اعم از بزرگان قومی، متنفذین، فرهنگیان، جامعه مدنی، رسانه‌ها و نهادهای اجتماعی در زمینه ایجاد سیستم بازدارنده در برابر ایجاد کنندگان بی‌نظمی، تنها راه بیرون رفت ازین مشکل می‌تواند به حساب آید. باید این امر را پیش از آن‌که جدی‌تر شود جدی گرفت و دست به اقدامات بازدارنده و اصلاح‌کننده زد تا فضای موجود بامیان با همین زیبایی‌ها و هم‌دیگرپذیری‌هایی که میان مردم موجود هست برای همیشه حفظ گردد.