پیشاپیش عید قربان به خیاطی‌های بازار بامیان سر زدم تا ببینم که با آمد آمد عید چقدر سر آنها شلوغ است و کار و بار شان چقدر به مراد شان می‌چرخد.

پنجم سرطان هوای بامیان گرفته و نسبتا آلوده‌ است. بعد چای صبح راهی بازار شدم. احساس کردم که با نزدیک شدن عید قربان، بازار رنگ خاصی به خود دارد و هر سو رفت و آمد زیاد است. دیگر روزها بازار خلوت‌تر است. به بازار که رسیدم دنبال دکان‌های خیاطی گشتم. دکان‌‌های خیاطی معمولا در منزل دوم قرار گرفته است و سر هر دکان یک تابلوی آهنی آویزان است. مشتری‌ها باید از زینه‌های چوبی یا فلزی که به منزل دوم بالا کشیده شده است، بلند شوند.

به دکانی داخل می‌شوم که دستگاه‌های خیاطی آن بدون وقفه می‌چرخید. طوری‌که تلاش داشتند لباس‌ها زودتر دوخته و تا فردا که اول عید اعلام شده است به صاحبان شان تسلیم کنند. دکانی که وارد شدم  پر از آدم بود. سراغ مسؤل خیاطی را گرفتم. پسر جوانی که حلقه متر از دو طرف گردنش آویزان بود و کتابچه‌ای در دست داشت، جواب داد: «بفرمایید. من مسؤل خیاطی هستم.» از او درخواست مصاحبه کردم و بعد از کمی تامل پذیرفت. خودش را محمد علی معرفی کرد. محمد علی گفت که کارش نسبت به یک سال قبل خوب است و درخواست‌های دوخت لباس در روزهای نزدیک به عید بیشتر شده است. او گفت که یک ماه قبل از عید، کارهایش زیاد می‌شود و رسیدگی به آن مشکل است.

به رسته دکان‌های خیاطی زنان می‌روم و می‌خواهم بدانم وضعیت کارو بار آنها چطور است.

سهیلا محمدی، در بازار بامیان با شش شاگردش لباس زنانه می‌دوزد. خانم محمدی می‌گوید  در این دو سال اخیر میزان کارش کاهش یافته است. او به این باور است که اقتصاد مردم ضعیف شده است و مردم پول ندارند و مشتری‌ها روی کرایه بسیار چانه می‌زنند. این خیاط لباس‌های زنان می‌گوید که با این وضعیت قادر نیست از کرایه دوخت لباس‌هایش مصارف دکان تامین کند.

سارا فهیمی، از دیگر زنانی است که در «بازارچه زنانه سارک» دکان خیاطی و صنایع دستی دارد. او از سه ماه بدینسو کارش را شروع کرده است.  خانم فهیمی با این‌که به مشتری‌هایش تخفیف قایل می‌شود، اما مردم در این عید لباس زیادی برای دوخت نمی‌آورند. او تنها ماهانه 1300 افغانی کرایه دکان پرداخت می‌کند.

به نظر می‌رسد که سطح رضایت خیاط‌های مرد بیشتر از زنان است. اما در هر صورت، این مردم است که بیشتر توانایی لباس بردن به هر دو را ندارد.